będący na miejscu

См. также в других словарях:

• domowy — domowywi 1. «będący w związku z domem jako budynkiem mieszkalnym; należący do budynku mieszkalnego» Dozorca domowy. ∆ Zwierzęta domowe a) «zwierzęta hodowane przez człowieka» b) «zwierzęta żyjące w osiedlach ludzkich lub w ich pobliżu, np. mysz»… …   Słownik języka polskiego

• naczelny — I {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ia, naczelnyni {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} kierujący, sprawujący władzę, zarządzający grupą ludzi bądź jakimiś sprawami : {{/stl 7}}{{stl 10}}Dyrektor, redaktor, inżynier naczelny …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• stały — stali, stalszy 1. «odznaczający się sztywnością postaci; nieciekły i nielotny» Ciało stałe. Paliwo stałe. Stały stan skupienia. ∆ chem. Ciało stałe krystaliczne «ciało o uporządkowanym układzie atomów, które tworzą trwałą strukturę, zwaną siecią… …   Słownik języka polskiego

• drukarski — drukarskiscy «dotyczący drukarza, druku, drukarni, drukowania» Omyłki, błędy drukarskie. Klisza, maszyna drukarska. ∆ Arkusz drukarski «zadrukowana powierzchnia papieru zawierająca 32, 16, 8 lub 4 stronice, zależnie od formatu książki» ∆ Forma… …   Słownik języka polskiego

• geograficzny — «wchodzący w zakres geografii, będący przedmiotem jej badań; stosowany w geografii; zajmujący się geografią; terenowy» Atlas geograficzny. Nazwa geograficzna. Odkrycia geograficzne. Położenie geograficzne. Wiadomości geograficzne. ∆ Granica… …   Słownik języka polskiego

• mówić — ndk VIa, mówićwię, mówićwisz, mów, mówićwił, mówićwiony 1. «posługiwać się słowami dla komunikowania myśli i przeżyć; mieć zdolność mowy» Dziecko zaczyna mówić. Mówić komuś prawdę, brednie, bajki. Mówić wiersz. Mówić z kimś, komuś o ostatnich… …   Słownik języka polskiego

• nie — (pisane rozdzielnie) partykuła przecząca 1. w połączeniu z czasownikami a) «stanowi zaprzeczenie jakiejś czynności lub stanu, które dany czasownik wyraża; w konstrukcjach zdaniowych uwydatnia kontrast, przeciwieństwo, stopień nasilenia danej… …   Słownik języka polskiego

• nienależyty — rzad. «nie taki, jaki być powinien, nieodpowiedni, niestosowny, będący nie na miejscu» Nienależyty stosunek do kogoś. Nienależyte zachowanie. Nienależyte oświetlenie ulic …   Słownik języka polskiego

• ów — + owa, owo 1. «zaimek wskazujący towarzyszący rzeczownikowi, dziś najczęściej o zabarwieniu książk. i podn.» a) «wyróżniający kogoś lub coś spośród innych istot, przedmiotów podobnych; ten, ten właśnie» Oto ów znajomy. Tak się skończył ów sławny… …   Słownik języka polskiego

• pierwotny — pierwotnyni, pierwotnyniejszy 1. «taki, który występował, istniał bardzo dawno temu, w początkach, w czasach przedhistorycznych; dawny, odległy w czasie» Kultura pierwotna. Zwierzęta pierwotne. Pierwotne czasy. ∆ Człowiek pierwotny «człowiek w… …   Słownik języka polskiego

• pierwszy — pierwszywsi, odm. jak przym. 1. «liczebnik porządkowy odpowiadający liczbie 1» Pierwszy miesiąc roku. Pierwsza rocznica. Pierwsza wojna światowa. Pierwsze piętro. Pierwszy rok studiów. Pierwsza klasa w szkole. Pierwszy szereg żołnierzy …   Słownik języka polskiego